اینجا خانه‌ی «سردار حسین علایی» است. تصاویری آشنا؛ باقی تصاویر هم آشنایند. کمی که به عقب بازگردیم، درب ورودی مجتمع محل سکونت «مهدی کروبی» را به یاد می‌آوریم که به همین صورت، شعارنویسی شده است. اندکی عقب‌تر، شعارنویسی در دفتر آیت‌الله صانعی در قم؛ با انبوهی از قرآن‌ها و کتب ادعیه که در هجوم حمله‌کنندگان بر زمین ریخته شده‌اند. با درب‌های چوبی شکسته و پنکه‌ی سقفی کنده‌شده و بر کف زمین ولوشده....
و اگر همچنان بازگردیم، یکی از ماندگارترین تصاویر این سال‌ها زنده می‌شود. دفتر آیت‌الله منتظری در قم؛ با انواع و اقسام شعارهای اسپری‌شده بر در و دیوار و دست‌خط‌هایی که عجله و غیظ و خشم در آنها موج می‌زند؛ با تصاویری از ویرانگری وسایل دفتر و حسینیه؛ نشانه‌ای دیگر از هجمه‌ی بی‌امان یورشگران.
همزمان، تصویر اتوبوسی هم سر بر می‌کشد. اتوبوس جهانگردان آمریکایی؛ جلوی هتل استقلال تهران؛ با جای چند گلوله بر شیشه‌های اتوبوس و شعار بزرگ «مرگ بر آمریکا» بر بدنه‌ی آن؛ یادماندنی از اولین سال‌های نخستین دوره‌ی ریاست‌جمهوری خاتمی.
پی‌نوشت:
نشانی اول، نشانی دوم، نشانی سوم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
لطفاً فقط در مورد موضوع این نوشته نظر بدهید. با سپاس!