۲۹ سال گذشت پدر!

۲۹ سال گذشت پدر! ۲۹ بهار و تابستان؛ ۲۹ پاییز و زمستان!
۲۹ ساله بودی که شمع وجودت خاموش شد؛ حالا ۲۹ سال گذشته است؛ درست به اندازه‌ی عمر کوتاهت! اگر بودی حالا مردی ۵۸ ساله شده بودی!

بچه که بودم، گمان می‌کردم پدر فقط نیاز روزهای کودکی است؛ روزهایی که انسان سخت نیازمند یاری و یاوری است؛ و چه کسی استوارتر و قابل اتکاتر از پدر؟
اما خطا می‌کردم؛ هر چه بزرگ‌تر شدم، مشکلات و مصائب زندگی، بزرگ و بزرگ‌تر شد؛ و نیاز من به نیرو گرفتن از تو بیشتر و بیشتر؛ و خالی نبودنت عظیم و عظیم‌تر!

چه لحظه‌ها که چشم می‌چرخاندم شاید شانه‌های مردانه‌ات را بیابم؛ تا لحظه‌ای هم که شده، به آغوشت پناه ببرم؛ سر بر شانه‌هایت بگذارم و عطر وجودت را به درون بکشم؛ تا استواری این ستون ستبر را در این وانفسای زندگی با تمام وجود دریابم و به اطمینان وجود او از رویارویی با مشکلات نهراسم اما ... اما نبودی پدر ... نبودی!

۲۹ سال است نشسته‌ای در یک قاب کوچک فلزی؛ زل زده‌ای به ما، به خانواده‌ات؛
۲۹ سال است سهم تو از دنیای ما، تکه‌سنگ کوچکی است در گلزار شهدای اصفهان؛ کمی آن‌سوتر از قطعه‌ی شهدای گمنام و اندکی مانده به مزار شهید خرازی. ۲۹ سال است چشم به راهیم؛ با اینکه می‌دانیم هرگز باز نخواهی گشت.
هنوز شب آخر زندگی‌ات را خوب خوب به یاد دارم. آن نماز آخرین، آن ساعت مچی که از دستت باز کردی، آن دفترچه‌های بانکی که مرتب کنار هم در کمد چیدی، آن دیوار اتاق که کنارش دراز کشیدی، آن صبح شوم ... صبح ششم فروردین ۱۳۶۱ و آن منظره‌ی غم‌انگیز بیمارستان خورشید اصفهان .... یک کودک سه ساله چه می‌فهمد پدر؟

تمام راه کنار تو نشسته بودم، توئی که روی صندلی عقب ماشین همسایه، آرام و ساکت دراز کشیده بودی و من نمی‌دانستم دیگر گرمای وجودت به سردی گراییده است. نگاهت می‌کردم و با خودم می‌گفتم چرا چشم‌هایش را باز نمی‌کند؟ مگر چقدر مریض است؟
چند مرد سفیدپوش تو را از صندلی عقب ماشین بر تختی گذاشتند و به درون بیمارستان بردند. از همانجا با چشمانی نگران و منتظر درون بیمارستان را دید می‌زدم. تو را می‌دیدم که بر تخت خوابانده‌اند و پزشکان دور تا دورت حلقه زده‌اند. چه لحظه‌ای بود آن لحظه‌ی آخر ... وقتی پزشک سری به تأسف تکان داد. و چه گذشت به مادر، که تک و تنها دو کودک سه ساله و دو ساله را به نیش کشید و سرگردان و پریشان به درب خانه‌ی اقوام رفت؛ اقوامی که همگی به سفر عید رفته بودند. و این تازه آغاز ایثار و فداکاری بزرگ مادر بود در زندگی. نبودی پدر در این سال‌ها ... نبودی! تک‌تک خطوط چهره‌ی مادر، "این نیز بگذرد"های این ۲۹ سال زندگی است!

این چند خط را نوشتم که بگویم پدر! عزیز! هنوز بعد از ۲۹ سال داغت به دل ما تازه است؛ هنوز بعد از ۲۹ سال جایت خالی است؛ هنوز بعد از ۲۹ سال ما سوگوار لحظه‌لحظه‌هایی هستیم که بی تو می‌گذرد؛
این چند خط را نوشتم که بگویم، واژه‌ی "پدر" برای من، هنوز ناآشناست، غریبه است؛ واژه‌ای مبهم و رازآلود و رؤیایی است که من از درکش عاجزم ....