چو تخت با منبر برابر كنند ...

چو تخت با منبر برابر كنند ....................................... همه نام بوبكر و عمّر كنند
تبه گردد این رنج‌های دراز ..................................... نشیبی دراز است پیش فراز
نه تخت و نه دیهیم بینی نه شهر ............................ ز اختر همه تازیان راست بهر
چو روز اندر آید به روز دراز ...................................... شود ناسزا شاه گردنفراز
بپوشد از ایشان گروهی سیاه ...................................... ز دیبا نهند از بر سر كلاه
نه تخت و نه تاج و نه زرینه كفش .................... نه گوهر نه افسر نه بر سر درفش
برنجد یكی، دیگری برخورد ................................ به داد و به بخشش همی ننگرد
شب آید یكی چشمه رخشان كند ................................ نهفته كسی را خروشان كند
ستاننده‌ی روزشان دیگر است ............................ كمر بر میان و كُله بر سر است
ز پیمان بگردند وز راستی ....................................... گرامی شود كژّی و كاستی
پیاده شود مردم جنگجوی ................................ سوار آنك لاف آرد و گفت و گوی
كشاورز جنگی شود بی‌هنر ........................................ نژاد و هنر كمتر آید به بر
رباید همی این از آن آن از این ..................................... ز نفرین ندانند باز آفرین
نهان بدتر از آشكارا شود ....................................... دل شاهشان سنگ خارا شود
بداندیش گردد پدر بر پسر ....................................... پسر بر پدر همچنین چاره‌گر
شود بنده‌ی بی‌هنر شهریار ......................................... نژاد و بزرگی نیاید به كار
به گیتی كسی را نماند وفا ....................................... روان و زبان‌ها شود پُر جفا
از ایران وز ترك وز تازیان .......................................... نژادی پدید آید اندر میان
نه دهقان، نه ترك و نه تازی بود ............................... سخن‌ها به كردار بازی بود


شاهنامه‌ی فردوسی؛ از متن نامه‌ی رستم فرخزاد، فرمانده سپاه ایران در هنگام صف‌آرایی در برابر لشکر اعراب مهاجم، خطاب به پادشاه ایران.