قامت ایران آن روز شکست

درد بود و سكوت . ملتي پيكر خويش به خاك مي‌سپرد . هوا سرد بود و نگاه‌ها سردتر . دست‌ها لرزان بود و دلهائي پر از اندوه به خاكسپاري همه آنچه يك ملت در پي آن بود در نبردي گام به گام . ايران پيكر خويش به خاك مي‌سپرد آنروز . چه تلخ بود و چه اندوهناك . سكوت بود و سكوت ؛ و نگاهي از سر پرسش ؛ آيا شود روزي فرزندانش راهش ادامه دهند ؟ و باز هم سكوت بود ....