روزی سراسر عشق و مهرورزی

برای ما ايرانيان که كمتر دمي را براي آسودن و غنودن بي‌دغدغه در آغوش وصال معشوق مي‌يابيم 14 فوريه روز والنتاين برابر 25 بهمن‌ماه شايد بهترين بهانه باشد تا با غفلتي عمدي از تمامي نابكاري‌هاي روزگار و بي‌وفائي‌هاي پيرامون‌مان ، لحظه‌اي با تمامي شوق چشمها را لبريز از اشك محبت و سرشار از صداقت كودكي بازيگوش كنيم و يك دم از اندرون دل نجوا كنيم كه اي ساغر هستي ، اي مرا معنا ، دوستت دارم ….

در آن لحظه كه آبشار دانه‌هاي شورانگيز اشك به تعظيم رابطه‌اي خداي‌گونه بين عاشق و معشوق سرازير مي‌شود ، آنهنگام كه معشوق لبخندي مهمانمان مي‌كند و نگاه شهلايش دنيا را نزد چشمانمان به تصوير مي‌كشد به پرواز درمي‌آئيم تا زمينيان را آگاه كنيم كه شيرين و خسرو ديگري آمده است تا حكايت ليلي و مجنون را باز بسرايد و حديث دلدادگي را ترنمي دگر باشد . ايران كشور مهرورزي است نه از امروز كه از ديرزماني كه آئين‌هاي مهرگان در هر مناسبتي در اين كهنه ديار برپا بود . چنان كه حافظ شيرين سخن عاشق مسلك اين ديار بيش از تمام بود و نبود اين خاك ، « عشق » اين كيمياي هستي را مي‌ستايد و مي‌سرايد : فاش مي‌گويم و از گفته خود دلشادم بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم

شاخه گلي سرخ به رنگ عشق نثار آنانيكه عاشقند و دل در گرو يار دارند ؛ « عاشقان عيدتان مبارك باد »